Wat mijzelf betreft vind ik mijn recht om te zwijgen vaak wel comfortabel. Op andere manieren dan pratend kan ik sprekender 'zeggen' wat ik ergens over kwijt wil.
Spreken is zilver.
Zwijgen is goud.
Dat geldt voor mij.
Maar dat wil niet zeggen dat het ook voor anderen de beste norm is.
Moeite heb ik met het onrecht dat mensen menen elkaar tot zwijgen te kunnen verplichten. Een altijd actueel thema, is het niet hier, dan wel daar. Kostbare gedachten van onterecht op deze manier onderdrukte groepen en individuele mensen gaan verloren als het zwijgen wordt opgelegd.
Op dit moment denk ik met name aan de vrouwen in Afghanistan en ook aan minderheden die zoeken naar vreedzame wegen uit schijnbaar niet op te lossen conflicten.
Daarom plaats ik het volgende YouTube-filmpje, een lied van Yael Deckelbaum: Prayer of the mothers.
Laat zwijgen iets zijn dat iemand vrijwillig en uit zichzelf doet. Een kracht en een bewijs van zelfbeheersing.
En al is opstaan alleen soms al genoeg, hier en daar móeten dingen met woorden gezegd worden als beelden niet worden begrepen.
Opstaan tegen onrecht, zwijgend of sprekend.
Eén Man ging hierin voor ons uit. Sprekend zijn Vader wist hij op de juiste momenten te zwijgen als het graf.
Коментари