Go west

Een verhaal, familieverhaal.

Net als veel Nederlanders in de vijftiger jaren hadden mijn grootouders het plan opgevat naar het veelbelovende Canada te vertrekken om daar verder te gaan ´in de vis´. Het IJsselmeer zou nog kleiner gaan worden en ook nog zoet bovendien dus het Eriemeer werd geprikt als toekomstig werkgebied. Opa en oma gingen, uiteraard, niet alleen. Broers, zussen, mét hun gezinnen; het beloofde een kleine Veenendaalse volksverhuizing te worden. De zaken waren geregeld, de koffers gepakt en alles in kannen en in kruiken. Restte nog het afscheid..

Tante Jans moest daar zo van huilen, dat de bijbehorende oom zich terugtrok en besloot het nog een keer in Nederland te proberen.

Maar dan wou tante Co ook niet meer..

Mijn vader ondertussen, was als ongeveer tienjarige jongen opgetogen: wat een avontuur!

Nog drie nachtjes slapen, dan vertrok de boot.

Op vrijdagmiddag op de Johannes Calvijnschool zwaaide de jonge Wim op stemmige wijze af.

Zijn klasgenoten zongen hem staande psalm 134 op hele noten toe: Dat ’s HEEREN zegen op u daal’. Wat een moment!

Thuisgekomen moest hij van zijn vader, mijn opa, even gaan zitten: de onderneming ging niet door. Want de tantes.

Een hele teleurstelling en behoorlijk schakelen, maar: de zegen had hij dan inmiddels toch maar te pakken!

Heel veel jaren later toen ik de conclusie trok dat ik er niet zou zijn geweest als de emigratie was doorgegaan, wist oma mij resoluut te vertellen: “Dan was jij in Canada geboren.”

Dat heb ik maar zo gelaten.

Op de foto het monument op de Kop van Zuid, Rotterdam, bij het hotel waarvandaan emigranten met de Holland Amerika lijn vertrokken naar een nieuwe toekomst.